fot. Fotolia
Czym jest sibutramina i dlaczego wycofano ją ze sprzedaży?
Jednym z najbardziej powszechnych problemów współczesnego społeczeństwa jest otyłość. To choroba przewlekła, która w znacznym stopniu związana jest ze stylem życia. Otyłość definiowana jest jako nadmierny przyrost tkanki tłuszczowej prowadzący do zaburzeń stanu zdrowia.
Do leczenia otyłości możemy zaliczyć dietę i towarzyszący jej wysiłek fizyczny, a także leczenie farmakologiczne, które opiera się na hamowaniu łaknienia.
Związkiem stosowanym w leczeniu otyłości była sibutramina (obecna m.in. w takich preparatach jak Meridia czy Zelixa), która została wycofana z obrotu w 2010 roku zarówno w Polsce, jak i innych krajach UE.
Dostępna w postaci chlorowodorku sibutraminy została wprowadzona do obrotu w 1997 roku, tym samym wypierając starsze leki anorektyczne (hamujące łaknienie), które wykazywały wiele działań niepożądanych.
21 stycznia 2010 roku Komitet ds. Produktów Leczniczych Stosowanych u Ludzi działający w ramach Europejskiej Agencji Leków (EMA) zalecił zawieszenie pozwolenia na dopuszczenie do obrotu na rynkach Unii Europejskiej wszystkich preparatów zawierających sibutraminę. Powodem były wyniki badań dotyczących bezpieczeństwa stosowania leku u pacjentów z grupy ryzyka, t.j. pacjenci obciążeni ryzykiem rozwoju chorób sercowo-naczyniowych. Badani wykazały, że u pacjentów obciążonych kardiologicznie lub z cukrzycą typu 2 sibutramina zwiększa ryzyko wystąpienia zawału mięśnia sercowego lub też udaru mózgu nie skutkującego zgonem, zatrzymania czynności serca lub zgonu z przyczyn sercowo-naczyniowych.
Sibutramina działa na ośrodkowy układ nerwowy. Wskazaniem do jej użycia w ramach leczenia farmakologicznego był niezadawalający wynik leczenia dietetycznego (BMI > 30 kg/m2). Jednakże w przypadku istnienia cukrzycy, chorób układu sercowo-naczyniowego, a także obciążającego wywiadu rodzinnego leczenie stosowało się u chorych, gdy ich BMI przekraczało 27 kg/m2.
Wynik zadowalający osiągano, gdy ubytek masy ciała wynosi 5–10% początkowej masy ciała, natomiast kuracja była traktowana jako nieskuteczna, gdy ubytek masy ciała uzyskany w ciągu 4–8 tygodni był mniejszy niż 2 kg.
Skuteczność leczenia było wynikiem zmniejszenia ilości przyjmowanej energii i zwiększonej utraty ciepła z organizmu. Pacjent, mając osłabiony apetyt, przyjmował mniej posiłków, skracał czas ich trwania, a także rezygnował z przekąsek.
Zobacz też: Sfałszowane leki zagrażają życiu!
Na czym polegało leczenie z użyciem sibutraminy?
Dawkowanie:
- 10 mg chlorowodorku sibutraminy uwodnionego 1 raz dziennie,
- po 4 tygodniach od rozpoczęcia kuracji dawkę można było zwiększyć do 15 mg (jeśli redukcja masy ciała była mniejsza niż 2 kg).
Jeżeli dawka powodowała oczekiwany efekt (utratę masy ciała większą od 5% ciężaru wyjściowego w ciągu 3 miesięcy czasu trwania terapii), można było przedłużyć terapię do 12 miesięcy.
Podczas terapii lekiem należało przez pierwsze 3 miesiące co najmniej co 14 dni kontrolować ciśnienie tętnicze i tętno (później co miesiąc). U kobiet wskazana była skuteczna antykoncepcja.
Przeciwwskazania do stosowania sibutraminy
Przeciwwskazaniami do terapii sibutraminą były m.in.:
- ograniczone przyczyny otyłości,
- choroby psychiczne,
- zaburzenia łaknienia w wywiadzie,
- choroby sercowo-naczyniowe,
- choroba zastoinowa naczyń,
- udar mózgu lub TIA w wywiadzie,
- ciśnienie tętnicze powyżej 145/90 mmHg,
- nadczynność tarczycy,
- nadużywanie alkoholu, narkotyków lub leków,
- ciężkie zaburzenia czynności wątroby i/lub jelit.
Wady sibutraminy
Działania niepożądane bardzo często występujące na początku terapii:
- suchość w jamie ustnej,
- bezsenność,
- zaparcia.
Rzadko występujące działania niepożądane:
- tachykardia,
- kołatanie serca,
- nadciśnienie tętnicze,
- zawroty głowy,
- nudności,
- zaburzenia smaku,
- bóle głowy,
- parestezja,
- lęk,
- potliwość.
Zobacz też: Czy aspiryna może być niebezpieczna?
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
